Universitets- og hyttesektoren

Dag Hovdhaugen, direktør for utanlandsk utdanning, ringer tilbake. Det har gått i møte på Zoom stort sett heile dagen, det siste i bilen, der han no ringer frå.

— Ja, eg er passasjer, altså, forsikrar han, ein bil tutar i bakgrunnen.

Hovdhaugen jobbar i Nokut, ikkje så langt frå Kikut, men denne helga skal han lenger av garde. Han har hytte oppi Gudbrandsdalen ein stad, langt borte frå episenteret, også kalla hovudstaden.

Nokut står for Nasjonalt organ for kvalitet i utdanninga, som fører tilsyn med forskings- og utdanningsinstitusjonane.

— Eg er heldig som bur i hus. Stort sett blir det heimekontor, berre når eg må signere kontraktar og sånt, må eg til kontoret. Vi flyttar oss litt rundt i huset, for å variere å kontorplassen, ein treng litt variasjon, seier Hovdhaugen.

Han har for tida base på det utflytta soverommet til den vaksne sonen, men reknar med å installere seg i eit anna rom i huset midt i Oslo snart.

Og så har han jo hytta.

Desentralbordet

Det er ikkje mange direktørar som ikkje har hytte.

Det viser ei uhøgtideleg, og på mange måtar unødvendig, rundspørjing Khrono har gjort i sektoren.

Rektor ved Universitetet i Oslo, Svein Stølen, har lagt ut ein heil serie bilde på Facebook med og utan måneskin, av hytta si og landskapet rundt. For ei tid tilbake blei signeringa av ein internasjonal samarbeidsavtale utført midt i det snørike landskapet, med fyr på peisen og brønnvatn i glaset.

Påtroppande rektor ved UiT Noregs arktiske universitet, Dag Rune Olsen, har svart på vanskelege spørsmål frå hytta på Røros dei siste månadene, innimellom små snørike rapportar på Facebook med og utan storm og gin tonic i kasta.

Det er nok ikkje mange rektorar som ikkje har hytte, heller.

Khronos forsøk på kartlegging av kor direktørane er, og i kva slags miljø dei tar dei store og vanskelege, og lette, avgjerslene, avdekker også eit anna poeng. Pandemien har tatt knekken på dei siste fasttelefonane.

Det finst ingen sentralbord.

«Personen du har ringt, svarer ikke, for å legge igjen beskjed …».

«Dette er personsvareren til ni, tre, to …»

«Message in English will follow».

Ei tid etter at den nybakte administrerande direktøren i Forskingsrådet, Mari Sundli Tveit, har respondert på SMS og forklart at ho har «møter tett i tett, send sms», ringer ein annan direktør, Christian Haug-Moberg, avdelingsdirektør for samfunnsdialog og media. Han er, opplyser han, i kontakt med Sundli Tveit.

Toppleiing

— Kor lang tid treng du? spør avdelingsdirektøren.

— Fem minutt.

— Ok, kan ikkje eg sjå om vi finn ei luke. Vi kan prøve å få det til mellom to og halv tre, går det for deg?

— Ja.

Etter at vi har lagt på, ringer administrerande direktør i Nokut, Kristin Vinje, tilbake.

Ho ringer ho frå knappe tusen meter over havet, i toppen av det etter kvart medieprofilerte fylket Viken.

Ho er i same situasjon som Mari Sundli Tveit på den måten at ho vart tilsett under pandemien, og sidan pandemien fortsatt ikkje er over, knapt har vore på kontoret sidan ho starta i jobben.

— Korleis har du det der oppe?

— Fredeleg og fint. Her har eg alle fasilitetar, tilgang til alt eg treng. Det er deilig å sitje ein annan stad enn heime heile tida. Eg har vore her i ei veke. Skal heim i kveld.

Heime har ho mann, vaksne barn som er studentar, som alle skal fordele seg i ulike rom i huset. Ho har for det meste vore heime. Det gjer ikkje kjensla av fred og arbeidsro, for ikkje seie -glede, mindre ved å sitje i det snødekte landskapet rundt Høgevarde.

— Men eg saknar livet på kontoret. Eg har enno ikkje hatt ein normal arbeidskvardag og hatt sjansen til å bli skikkeleg kjent med dei tilsette. Det er ekstra krevjande, seier Vinje.

— Rekk du ein skitur i ettermiddag, før du reiser ned igjen?

— Ja, det håper eg.

— Det høyrest herleg ut.

— Ja, det er det, sender du meg ein sitatsjekk?

— Null smitte, det er deilig

«Jeg kan ikke snakke nå!» skriv områdedirektør for analyse og porteføljestyring i Forskingsrådet, Yves Boulmer.

Det kan vere så mange grunnar til at ein ikkje kan snakke. Ein er kan hende på do. På skitur. Eller i møte.

For Kristin Danielsen, områdedirektør for internasjonalisering og forskingssystemet, gjeld ikkje minst det siste. Ho er på ei hytte i Røros-området, der ho har jobba cirka ein månad til saman i løpet av pandemien.

— Eg kan jo like godt vere her som heime. Det gjer ingen forskjell, og eg har ingen barn eg har ansvar for, seier ho.

— Er det betre enn heime?

— Her er det null smitte, det er deilig. Det kjennest betre, seier ho, men ho må jobbe litt med å trenere feriekjensla, hytta har trass alt vore mest brukt til feriar. Men det er ikkje eit problem, ikkje i Forskingsrådet, det er Teams-møter frå åtte til fem, og så må ein jobbe etterpå.

— Er det møte heile dagen, kvar dag?

— Ja, nesten. Så no var du heldig at du fekk tak i meg, eigentleg.

— Er det nokon problem med hyttekontor?

— Nei. Kanskje om eg fekk trøbbel med PC-en. Då er eg litt langt unna support.

— Får du pressa inn ein skitur på ettermiddagen?

— Eg skal klare det, ja, seier Danielsen.

Vi legg på og let Danielsen gå i neste møte. Ho seier ho har hovudlykt, så ho kan gå ut på ski etterpå sjølv om møtet skulle trekke ut.

Avdelingsdirektør for samfunnsdialog og media, Haug-Moberg, ringer igjen.

— Eg har snakka litt med Sundli-Tveit. 14.15, kan du ringe henne då?

Bergenskontoret

Ringelista Khrono har sett opp, med 45 direktørar og sjefar, blir raskt for lang for ein fredag. Lunsj er passert, og vi er berre halvvegs i Nokut og så vidt begynt på Forskingsrådet.

Det finst direktørar i Bergen og Trondheim også. Unit i Trondheim (med distriktskontor i Oslo) har 14.

Administrerande direktør i Diku (Direktoratet for internasjonalisering og kvalitetsutvikling i høyere utdanning) i Bergen, Harald E. Nybølet, tar telefonen. Bergen er heller ikkje no heilt som Noreg, eller verda, for den del, og inntil vidare med låge smittetal og eit ulåst samfunn. Nybølet har hatt heimekontor nesten heile tida sidan mars i fjor.

Dei siste vekene har han gått ein dag eller to på kontorkontoret.

Hytte er uaktuelt, det har han ikkje, og han saknar det ikkje.

I staden jobbar han og mannen i kvart sitt rom i leiligheita i Bergen sentrum og går turar i det pittoreske nabolaget på Nordnes.

— Det som er bra å sjå, er at alle medarbeidarane leverer på bestillingane på ein god måte. Det er meir det at ein saknar kollegaene, det menneskelege. Vi blir lei skjermen, rett og slett. Men kontakten med andre institusjonar og aktørar i sektoren har vi på ein måte kome endå nærare, og fått ei tettare kontakt gjennom alle dei digitale møta. Det er eit paradoks i det heile, seier Nybølet.

Unit-direktør Roar Hagen tar telefonen i bilen.

— Eg er på veg til butikken.

— Kor skal du etter butikken?

— Eg er på veg til hytta.

Men hyttekontor, nei, han brukar berre hytta i helgene, til veka vender han tilbake til heimekontoret og spisebordet i Trondheim.

No ringer nokon tilbake igjen. Det er ein kommunikasjonsrådgivar frå Nokut.

— Du har prøvd å få kontakt med Gard? seier han.

— Ja.

Gard, med etternamnet Sandaker-Nielsen, er kommunikasjonsdirektør i Nokut.

På spørsmål frå Khrono opplyser kommunikasjonsrådgivaren at han ikkje har hytte, jobbar heime i si eiga leiligheit, og at dei sjølvsagt pussar opp balkongane og lagar eit forferdeleg bråk akkurat no, men at det kanskje ikkje er det eg er interessert i.

— Ringer kommunikasjonsdirektøren meg tilbake?

— Eg kan høyre med han, så sender eg deg ei melding.

Medan Khrono snakkar med kommunikasjonsrådgivaren, ringer kommunikasjonsdirektøren. Deretter ringer Khrono tilbake.

«Dette er telefonsvareren til …».

Til slutt ringer Gard-Sandakar Nielsen tilbake tilbake.

Bakglatt av og til

— Kva er saka? spør han, rett på sak.

— Vi lurer på kor du er.

— Kor eg er …? Nordre Land.

Ein kan alltid stille spørsmål ved om kva spørsmål som er strengt nødvendige å stille og om dei er i tråd med nasjonale anbefalingar.

— Har du fyr på peisen?

— Nei, ikkje no, men eg har peis.

Jobben blir gjort frå hytta.

— Det funkar veldig fint. Her er det ikkje folk. På nedre Grünerløkka der eg bur, er det veldig mange menneske. Eg slepp å utsetje meg sjølv og andre for smitte her eg er no.

Akkurat no er det mykje jobb med ei kinkig intern omorgansering Nokut er pålagd å gjennomføre. Pandemi er ille, men det blir ikkje mindre komplisert å få internkommunikasjonen til å gli med pandemi og omorganisering samstundes.

— Dette er jo ei samfunnskrise. Nokon har tilgang på store leiligheiter eller hus, andre ikkje. Vi har prøvd å legge til rette for dei som har det veldig utfordrande, og har gitt nokre unntak og lov til å gå på kontoret. Men dei som har min største sympati i desse tider er studentane, som bur på hybel, manglar sosialt nettverk og skal komme inn i vaksenlivet og få ei utdanning. Det er ei kjempeutfordring.

— Får du gått litt på ski også?

— Ja, det blir i staden for å springe langs Akerselva.

— Går det i smørefrie ski?

— Nei, eg har smøreski, men eg har ikkje greie på smøring.

— Blir det litt bakglatt, då, eller?

— He-he. Av og til. No er det allmøte. Fint om du sender meg det du skal bruke.

«Heldig»

Khrono får etter kvart kontakt med alle seks direktørane i Nokut. Oppsummert, to jobbar på hytta. Ein er på veg til hytta, men ikkje for å jobbe. Dei tre andre har hytter, men brukar ho ikkje som kontor.

Analysedirektør Ole-Jacob er i peisestova, og der har han «vore ganske lenge», men han fyrer ikkje.

Administrasjonsdirektør Thrine Kallseter opplyser i SMS at ho har hytter, «men benytter ikke hyttekontor».

Tilsynsdirektør Øystein Lund har rigga seg eit «ekte» heimekontor i heimen og tar turar i Østmarka og på Ekebergsletta.

— Eg er heldig som bur så tett på desse områda, seier Lund.

«Heldig» er generelt eit ord som går igjen når ein snakkar med direktørane som administrerer institusjonar og organ frå hus og/eller hytte.

Forskingsrådet får vi aldri full oversikt over, dei vi kjem i kontakt med har hytter, men dei fleste brukar dei som hytter.

— Eg ser utover nokre jorde

— Kor er du?

Klokka er 14.15 og vi ringer toppleiaren, Forskingsrådets relativt ferske direktør, Mari Sundli Tveit.

— Eg sit i spisestua, som har vore kontoret mitt meir eller mindre heile tida det siste året, i alle fall etter at eg begynte i Forskingsrådet. Det er ein veldig spesiell situasjon å skulle bli kjent med ein så stor organisasjon på denne måten.

Mari Sundli Tveit fortel at ho bur i eit hus frå 1924 i Ås sentrum.

Familien har tilgang på hytter på fjellet og i Sverige, men denne direktøren er kanskje vel så interessert i sjø og seglbåt.

— Eg trur eg har hatt eitt møte i båten, i fjor sommar. Men det er ikkje blitt seglbåtkontor. Eller hyttekontor. Berre spisestuekontor. Det er litt for kort veg til kjøleskapet.

— Vi har ein 27 fot Allegro frå sekstitalet.

— Du dett ut av og til, eg får ikkje med meg alt du seier.

— Det er truleg fordi eg driv og flyttar på en tekopp. Det er ein sånn Koster-båt.

For at dette, som skulle handle om hyttekontor, ikkje skal gli ut, spør vi om utsikta.

— Eg ser utover nokre jorde. Og ein hage. Eg er heldig som kan sitje og sjå på årets gang, seier direktøren, men er rask med å nyansere.

— Eg har ikkje så mykje tid til å stire ut vindauget. Eg er heldig, seier ho. — Som har eit komfortabelt heimekontor. Sender du over sitata før dette går i trykken?

Det viktige

Det er fredag, men rushtrafikken er ikkje like ille som før. Kollega og direktør for utanlandsk utdanning, Dag Hovdhaugen, nærmar seg hytta i Gudbrandsdalen, 372 dagar etter at Noreg stengde ned første gong, ikkje meir bil-zoom i dag.

— Det viktige er ikkje kor du er, seier Hovdhaugen, sjølv er han litt «hist og pist», men primært er han på hytta for å gå på ski, ikkje for å vere på kontoret.

Det viktige er korleis ein klarer å organisere dagen, ha eit fullverdig liv, meiner han.

— Dette er noko vi har snakka med dei tilsette om, ein må vere meir fleksibel.

—Smører du ski, eller har du smørefrie?

— Eg har begge delar. Eg trur eg skal smøre denne helga.

— Kvifor det?

— Ulike ski passar til ulike føre.

— Og kva føre har vi no?

— «Dette var da voldsomt», seier Hovdhaugen, noko han for så vidt har rett i.

— Det skal vere kaldt. Ålreit føre.

Saka vart skriven før siste smittebølga i Bergen.