Sissel Høisæter (1958 — 2025)

Det er vanskeleg å overdriva kva Sissel har betydd for lærarutdanninga på Stord/HVL og for alle oss som har vore så heldige å vera kollegaer med henne. Med eit ferskt hovudfag i nordisk språk og litteratur frå Universitetet i Bergen i ryggsekken spaserte ho rett inn til plassen sin som lærar i norsk ved Stord lærarhøgskule i 1987, og sidan har ho vore der som ei høgreist og trygg fagleg søyle gjennom skiftande institusjonsnamn og med stigande gradstitlar. Sissel vart førsteamanuensis i 2012 og professor i 2019. Ho har undervist på alle nivå i lærarutdanninga, og i alle emne innanfor norskfaget, men særleg har retorikk og det munnlege stått hjarta og verksemda hennar nær gjennom alle år.

Som sentral medlem i Retorisk forum i studietida i Bergen hadde Sissel Georg Johannesen som både rettleiar, ven og mentor, og det er ikkje få historier frå den tida ho har underhalde oss med over kaffikoppane. Ho sa ofte at ho no ville bruka dei siste åra av arbeidslivet sitt til å få til ei oppvurdering av det munnlege, og av dialogisk undervisning. Ho starta forskargruppa Orite — oracy in teacher education — i 2016, og me er mange som har fått store delar av vår forskarutdanning gjennom denne gruppa — leia med stødig hand av Sissel heilt til det siste.

Den dialogiske haldninga til Sissel var ikkje berre ei fagleg interesse og ei forskingsinteresse. Det var også slik ho var som person. Sissel var interessert i folk, og den ho snakka med kjende seg alltid som ein viktig og interessant person. Når me no deler historier om Sissel, er det fleire av oss som fortel at nettopp ho var grunnen til at me hamna her ved HVL, eller her i denne stillinga. Ho har vore ein rettleiar for oss, både formelt som ph.d.-rettleiar, og som ei fagleg og akademisk støtte og vegvisar gjennom søknader, forskingsprosjekt og generelt som ein klok kollega og ven som alltid lånte øyre til små og store bekymringar, og alltid sette ting i perspektiv. Ho hadde ei eiga evne til å løfta tradisjonsverdiar og tidlause perspektiv inn i notida.

Når ho ikkje var oppteken med forsking og undervisning, eller var saman med familien, var det Bob Dylan som var i tankane hennar. Ingen som har kjent Sissel kan ha unngått å høyra om dette ikonet som ho har følgt trufast sidan ungdommen. Ho reiste rundt på konsertar verda over, og kvar konsert var ei ny oppleving. Ho var anerkjent som nasjonal Dylan-ekspert og heldt føredrag og kåseri om Dylan og om tekstane hans, og hadde ein eigen omgangskrins som sprang ut av denne glødande interessa. Det siste ho gjorde før ho vart alvorleg sjuk i oktober, var å delta på to Dylan-konsertar i Berlin.

Privat opna ho også døra til den vakre og varme heimen sin, inviterte på god mat og drikke, og var eit naturleg sosialt og kulturelt midtpunkt. Sissel hadde alltid ei god historie å fortelja, og rommet lytta når Sissel fortalde. Det kjennest uverkeleg at dette sprudlande, levande, robuste, kloke og varme mennesket som har betydd så mykje for så mange brått er riven frå oss, etter berre nokre få månaders sjukdom. Men døden var Sissel ikkje ukjend med eller redd for. Ho hadde opplevd å mista nær familie. I kjend stil brukte ho sin klokskap til å trøysta andre sørgande. Ho sa at sorg er ei pur og ekte kjensle som ingen kan bestrida eller mistenkeleggjera. Difor er sorg noko ein skal kjenna på og ikkje vera redd for. Då ho sjølv vart sjuk og måtte innstilla seg på døden, var haldninga hennar at «det er ikkje verre for meg enn for andre».

Tankane våre går til dei næraste — mann, barn, svigerbarn og barnebarn, som alltid har vore sentrum i livet til Sissel. Me sørgjer med dei, men minna me ber med oss vil gje oss både glede og trøyst i framtida. Og me seier med Bob Dylan: «Just remember that death is not the end».

Hege Myklebust, Knut Steinar Engelsen, Brita Høyland, Gry Anette Tuset og Vigdis Vangsnes på vegner av vener og kollegaer ved HVL